Door Anton Schutte, directeur Geo-ICT Training Center, Nederland
Apeldoorn, november 2019
Toen ik op de HTS Landmeetkunde zat dacht ik wel eens dat het vak van landmeter ook heel avontuurlijk kon zijn. Zo gingen er veel mensen stage lopen in het buitenland, bijvoorbeeld metingen doen in Saudi Arabië.
Thans ben ik een vijftiger en vader van 3 twintigers en in mijn werk heb ik vaak te maken met jonge trainees. Soms oordeel ik wel eens stiekem over deze jonge mensen. Dan denk ik: denken ze dan dat alles van zelf gaat. Dat het altijd zo blijft dat je gepamperd blijft worden door je ouders en of andere volwassenen. Dat je bij iedere, zelfs kleine tegenslag, op kunt geven, en meteen op de bank bij een psycholoog kan gaan zitten om samen met een super empathische gast te kijken wat er nu echt in je koffertje zit.
Maar als ik nu weer even terugkijk naar hoe ik was als twintiger moet ik mijn oordelen behoorlijk down sizen. Eigenlijk was ik super verwend en daarnaast ook vaak bang. Nog niet echt een vent. Zo heb ik bijvoorbeeld in mijn stage bij ingenieursbureau Oranjewoud ( huidige Antea group ) een keer geweigerd een week mee te gaan naar een boor-eiland op de Noordzee, om daar hydrografische metingen te doen. Deze weigering draag ik nog altijd mee als klein zeer in mijn geo-koffertje. De reden was dat ik het niet aan durfde. Dat ik bang was dat ik er niets van snapte en dat het niets zou worden. Dan ging ik liever in het weekend naar huis, naar mijn vrienden en mijn vriendin ( thans mijn vrouw ).
Deze blog is verder in ontwikkeling en komt eind november 2019 in zijn geheel online.